Vostradovsky (1969) uzyskał 106 zwrotów z 459 szczupaków poznakowanych w latach 1959—1966 w wielkim — mierzącym około 3 000 ha — zbiorniku zaporowym Lipno na Wełtawie. Wyniki przedstawione w tabeli 2, potwierdzając tezę o małej ruchliwości szczupaka wskazują, że w wyjątkowych przypadkach może on podejmować wędrówki dość dalekie.
TABELA 2. Połowy znakowanych szczupaków w różnej odległości od miejsca wypuszczenia (według Vostradovsky’ego, 1969).
Ponieważ jednak niektóre zwroty ze znaczniejszych odległości otrzymano w stosunkowo krótkim czasie (np. 20 km w ciągu miesiąca), a jednocześnie łowiono ryby po upływie przeszło dwóch lat w pobliżu miejsca wpuszczenia, Vostradovsky wysuwa przypuszczenie, że szok wywołany znakowaniem może niekiedy spowodować zmianę naturalnego zachowania się.
Ciekawe rezultaty, oparte na dużym materiale z jeziora Houghton w stanie Michigan (ponad 8 000 ha powierzchni), podają Carbine i Applegate (1948). Znakowania (z 864 wypuszczonych znaczków odzyskano 230, w tym trzy powtórnie) były dokonane w okresie tarła. Rozległość i ukształtowanie zbiornika, zwłaszcza znaczna powierzchnia daleko od brzegu odbiegających płycizn, miały wpływ na wydłużenie przeciętnego zasięgu przemieszczeń. Większość ryb z tarlisk usytuowanych w obrębie dopływów gromadziła się latem na obszarze zakreślonym przez promień 4—5 km od punktu znakowania, przy czym zwroty otrzymywano w ciągu trzech lat. Natomiast trące się w obrębie wypływającej z jeziora rzeki Muskegon wyraźnie unikały najbliższych żerowisk i rozpraszały się po całym jeziorze docierając do najodleglejszych zakątków.
We wszystkich przytoczonych doświadczeniach mocno zaznaczyła się tendencja do corocznego powrotu na to samo tarlisko. Można więc sądzić, że w dużych zbiornikach szczupaki tworzą szereg odrębnych zgrupowań związanych z różnymi miejscami rozrodu. Zgrupowania pozostają przez cały rok w rejonie — mniej lub bardziej rozległym — sąsiadującym z tarliskiem. W obrębie tego rejonu następują przemieszczenia poziome i pionowe, uzależnione od skupień pokarmu, a dalsze wypady poszczególnych osobników należą raczej do rzadkości. Panuje jednak przekonanie, że duże szczupaki, prowadząc bardziej aktywny tryb życia, chętnie penetrują wszystkie strefy zbiornika, łącznie ze strefą pełnej wody. Argumentem na rzecz takiego poglądu są wyniki znakowań amerykańskich. Carbine i Applegate skłonni są uważać zgrupowanie trące się przy brzegach rzeki Muskegon za odmianę, a nawet „rasę”, odznaczającą się nie tylko dalekim zasięgiem wędrówek, ale również większymi rozmiarami ciała i szybszym wzrostem.
Niewiele jest danych o zachowaniu się szczupaków w rzekach. Cytowani Carbine i Applegate podają przykład rekordowej wędrówki w dół rzeki Muskegon na odległość 80 km. W innym przypadku notują szybkość spływania wynoszącą 0,8 km/godz. Tutaj jednak, przy współudziale prądu wody, szok wywołany znakowaniem może mieć jeszcze większe znaczenie niż w jeziorach.
